Niedawno rozwiedziona Meg Altman i jej mała córeczka Sarah tkwią uwięzione w nowojorskim mieszkaniu, w ukrytym pokoju-schronieniu, wybudowanym w celu przetrwania brutalnego napadu. Bawią się w chowanego z trójką włamywaczy - Burnhamem, Raoulem i Juniorem , a stawką tej zabawy jest ich życie. Na nieszczęście dla mieszkańców, to właśnie ich azyl jest miejscem, do którego pragną dostać się napastnicy.
Im więcej w amerykańskich gazetach wzmianek o międzynarodowym terroryzmie i porwaniach, tym powszechniejsze stają się "pomieszczenia bezpieczeństwa"-pokoje umieszczone za trudnymi do sforsowania drzwiami, gdzie można schronić się w razie napadu. Dla osób, które stać na taki azyl, głównymi motywami jego budowy są strach, paranoja i instynkt samozachowawczy. Choć statystyki wskazują, że spada liczba napadów i włamań "ludzie działają na podstawie własnej oceny ryzyka, a nie obiektywnej oceny sytuacji"-mówi Jeff Fryrear z Narodowego Instytutu Zapobiegania Zbrodni w Louisville, w artykule z The New York Times, zatytułowanym "Azyl naszych czasów".
Nie ukrywam, ze czekalem na ten film z wielka niecierpliwoscia. Myslalem sobie, ze tacy ludzie jak David Fincher po prostu nie robia slabych filmow. Mylilem sie. Po m.in. doskonalym Siedem, wspanialej Grze, czy docenionym przez rzesze kinomanow Podziemnym Kregu, przyszedl czas na Azyl... ktory prawdopodobnie przejdzie bez wiekszego echa... i slusznie. Zawsze zgadzalem sie ze stwierdzeniem Alfreda Hitchcocka, ze film tego typu powinien sie zaczynac z wielkim hukiem, a potem napiecie powinno tylko rosnac. Niestety w Azylu wieje nuda. Zaczyna sie niepozornie, Meg Altman (w tej roli jak przyslowiowe wino Jodie Foster) chce kupic dom dla siebie i swej corki ktora wychowuje samotnie. Po dokonaniu transakcji sielanka nie trwa dlugo. Do domu wlamuje sie trzech mezczyzn. Mieszkanki ukrywaja sie w pokoju-azylu ktory zostal zbudowany w celu przetrwania ataku zlodzieji. Wlamywaczy jednak najbardziej interesuje wlasnie Panic Room i za wszelka cene chca sie tam dostac. W niektorych momentach tego "thrilleru" chce sie po prostu smiac, poniewaz wyglada to bardziej jak parodia Kevin Sam W Domu, niz film czlowieka takiej klasy jak Fincher. Scenariusz jest bardzo naiwny i ma wiele luk, ktorych niestety ani efekty (swoja droga nie za wiele ich), ani nawet gra Foster nie moga zalatac. Film jest schematyczny i przewidywalny. Napiecie stara sie zbudowac swoja muzyka Howard Shore, ale film to nie jest sport indywidualny, tutaj gra caly zespol. Rezyserowi sie nie udalo nim pokierowac i dlatego mam wielkie obawy co do jego kolejnego filmu - Mission Impossible 3, czyli hulanek Toma Cruise'a ciag dalszy.
Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się. | Zapomniałem hasła
Jeśli dotychczas nie korzystałeś z eBOA, nie pamiętasz adresu email, który podałeś przy umowie, lub zagubiłeś otrzymane hasło, możesz ponownie zarejestrować i zalogować się do eBOA, używając uproszczonej metody z wykorzystaniem numer telefonu.
