Córka wielkiej francuskiej pisarki George Sand zakochuje się bez pamięci w kochanku matki, genialnym kompozytorze Fryderyku Chopinie, i nie cofnie się przed niczym, aby go matce odebrać. Z drugiej strony syn George, Maurycy, pozbawiony talentu malarz, zazdrosny o miłość matki i geniusz Chopina, nie cofnie się przed niczym, aby zniszczyć ich szczęście. Ten rodzinny dramat, wtopiony w muzykę Chopina, ukazuje, jak strasznie niszczącą siłą jest pragnienie miłości i zazdrość o sławę. Paryż. Jest rok 1837. Po wielu latach miłosnych skandali, wywołujących krańcowe emocje mieszkańców Paryża, George Sand zakochuje się szaleńczo w Chopinie, który jest ulubieńcem salonów paryskich, szybko zmierzającym do szczytów sławy. George postanawia związać z nim swoje życie, aby odbudować poszarpane rodzinne więzy. Niestety prawie od samego początku ich wielkie uczucie naznaczone jest piętnem niepowodzenia, które rozciągnie się na długich osiem lat: od nieszczęśliwego wyjazdu na Majorkę zakończonego rozdźwiękiem kochanków, do lat, jakie Chopin spędził w Nohant, rodzinnym majątku George Sand. Sprawy stają się jeszcze bardziej bolesne i drażliwe, kiedy dzieci George Sand, zaniedbywane w przeszłości, dorosły i zaczęły upominać się o miłość, której nigdy nie otrzymywały od matki. Maurycy, pozbawiony talentu malarskiego, chory na epilepsję, niekochany przez ojca, odpychany w dzieciństwie przez George, nie może pogodzić się, że geniusz, noszony na rękach przez Paryż, zabrał mu matkę i jej miłość. Rozpoczyna z Chopinem walkę na śmierć i życie. W desperacji, aby zdobyć uczucie matki, chce odebrać sobie życie. Jest to punkt zwrotny w stosunkach matki z synem. Od tej chwili, mając do wyboru: Chopin albo Maurycy, George wybiera syna. W miejsce George wdziera się Solange. Młoda. Zaborcza. Tak jak Maurycy, odpychana w młodości przez matkę. Postanawia złączyć swoje życie z Chopinem. Powstaje sytuacja nie do zniesienia, kończąca się wyjazdem Chopina z Nohant.
Nagrody i nominacje:
Orły 2003 r.:
- wygrana w kategorii: najlepsza główna rola kobieca (Danua Stenka);
- nominacja w kategorii: najlepsza scenografia (Andrzej Przedworski);
- nominacja w kategorii: najlepsze kostiumy (Magdalena Tesławska, Paweł Grabarczyk);
- nominacja w kategorii: najlepszy dźwięk (Nikodem Wołk-Łaniewski).
Złote Kaczki 2009 r.:
- wygrana w kategorii: najlepsza polska aktorka (Danuta Stenka);
- nominacja w kategorii: najlepsza aktorka polskich filmów historyczno-kostiumowych (Danuta Stenka);
- nominacja w kategorii: najlepszy film historyczno-kostiumowy 100-lecia polskiego kina (Danuta Stenka, Jerzy Antczak, Piotr Adamczyk).
Właśnie weszłam do domu po powrocie z premiery filmu i muszę natychmiast napisać, co czuję. Film jest PRZEPIĘKNY!!! Przed projekcją reżyser, Jerzy Antczak, powiedział, że podczas pracy nad filmem wszyscy oddali się uczuciom i to właśnie uczucia i pasje chcieli przekazać. Udało im się to doskonale. Zarówno uczucia miłości, nienawiści, zazdrości jak i te związane z rodziną i tęsknotą za krajem zawładnęły ekranem i widzami na dwie godziny. Przepiękne sceny krajobrazu Polski, zawsze z doskonałym podkładem muzycznym, niewiarygodna w swej perfekcji muzyka Chopina, która towarzyszy nam przez cały film, aktorzy, o których bez cienia przesady można powiedzieć: mistrzowie w swoim fachu i cudowna atmosfera filmu tworzą dzieło na miarę stulecia. Jedyną rzeczą, która psuła mi te wspaniałe odczucia to fakt, że Chopin jest tu ukazany (choć być może taki był w rzeczywistości i tak po prostu musiał być ukazany) jako nieznośny wręcz egoista, chwilami zupełnie nieczuły na cierpienia tych, którzy cierpieli właśnie przez niego. To bardzo możliwe, że taki był naprawdę, jako że artyści mają skłonności do egocentryzmu. Jednak dziwnie ogląda się film, kiedy nie czuje się sympatii dla głównego bohatera. Do końca też nie sposób zorientować się, kogo tak naprawdę kochał Chopin. Może słowa jego kochanki George, która powiedziała: "On nie kocha nikogo poza swoją muzyką" były prawdziwe? Pod koniec filmu (a więc i życia Chopina) trudno oprzeć się wrażeniu, że tytułowe "pragnienie miłości" nigdy nie zostało w jego życiu zaspokojone. No, ale to już nie jest winą twórców filmu tylko historii. Podsumowując, jestem bardzo szczęśliwa, że zobaczyłam ten film. Było to niezapomniane przeżycie. I bardzo się cieszę, że polskie kino odchodzi od wulgarnych koszmarków pokroju "Psy" a coraz częściej zajmuje się polską klasyką literatury oraz tematyką taką jak ten doskonały film Jerzego Antczaka i (jak kilkakrotnie sam to podkreślał) Jadwigi Barańskiej - "Chopin - pragnienie miłości."
Nie masz jeszcze konta? Zarejestruj się. | Zapomniałem hasła
Jeśli dotychczas nie korzystałeś z eBOA, nie pamiętasz adresu email, który podałeś przy umowie, lub zagubiłeś otrzymane hasło, możesz ponownie zarejestrować i zalogować się do eBOA, używając uproszczonej metody z wykorzystaniem numer telefonu.
