Po spaleniu Łęczycy przez Krzyżaków w 1331 roku, Kazimierz Wielki wzniósł nowe mury obronne i zamek królewski. Nie wygląda on dzisiaj tak jak przed 600 laty, gdyż został wzbogacony w 2 pół. XVI wieku o renesansowy budynek, a w wieku XIX pozbawiony tzw. Domu Starego, mieszczącego wielką salę audiencjonalną, w której zasiadali na tronie: Władysław Jagiełło, Kazimierz Jagiellończyk i Zygmunt III Waza. Z czasów kazimierzowskich, przetrwał w Łęczycy południowo-zachodni narożnik murów obronnych wraz z wieżą, przebudowaną w XVIII wieku na dzwonnicę oraz dawny klasztor Dominikanów w północno-wschodnim krańcu miasta, przerobiony w XVIII wieku na więzienie. Zamek - zbudowany około 1350 roku przez Kazimierza Wielkiego. W średniowieczu otoczony murami, wspólnymi z miastem, oddzielony od niego fosą. Składa się z części południowej - administracyjnej i północnej - gospodarczo-mieszkalnej. Na dziedzińcu trzykondygnacyjna budowla mieszcząca kancelarię salę posiedzeń sądu i salę reprezentacyjną, na drugim piętrze była zbrojownia i spichlerz. W narożniku południowo-zachodnim wieża pełniąca rolę więzienia. Zamek został poważnie zniszczony podczas najazdu Szwedów. Potem już stopniowo popadał w dalszą ruinę. W latach 1959-75 przeprowadzono prace badawcze i archeologiczne i rozpoczęto rekonstrukcję. Obecnie jest siedzibą muzeum.